Golfάροντας...
Ευκαιρίας δοθείσης, λοιπόν, και επειδή δε συγκλονίστηκα οδηγώντας το πλέον σύγχρονο Golf GTΙ, έβδομης γενιάς, το μυαλό ταξίδεψε πολλά χρόνια πίσω. Τότε που αρκούσε ένα σχόλιο-υπονοούμενο ώστε να χάσεις πολλά εκατομμύρια δραχμές σε διαφήμιση, τότε που, για να οδηγήσεις Golf 60 ίππων, έπρεπε να αποταθείς σε έμπορο-εισαγωγέα της οδού Μιχαλακοπούλου - φυγόδικος σήμερα στη μακρινή Αυστραλία. Τότε, με εκείνο -ήταν και μαύρο- έπρεπε να πιάσεις κατηφόρα για να προσπεράσεις.Την ίδια εποχή, αρχές του '80, δεν έλειπαν οι προσπάθειες βελτίωσης των κινητήρων 1.050 κ.εκ., για τις οποίες τότε σχολιάσαμε «άνθρακες ο θησαυρός». Δεν ήταν η εποχή της αθωότητας. Απλώς η άγνοια κινδύνου σε κάθε επίπεδο ήταν τρόπος ζωής, στοιχείο που άλλωστε μας ακολουθεί-χαρακτηρίζει μέχρι σήμερα και, επειδή ο άνθρωπος δεν αλλάζει, έτσι θα φύγουμε από τα εγκόσμια, στην κυριολεξία ή έστω μεταφορικά. Δε θα κάνουμε για πάντα αυτήν τη δουλειά, άλλωστε... Μην ξεχνάμε, εσείς οι αναγνώστες μάς οδηγήσατε στα πλήκτρα, εσείς θα μας στείλετε και στην κερκίδα.
Μέχρι τότε, όμως, και οδηγώντας το νέο, το 7άρι GTΙ στο νέο δρόμο προς Καλαμάτα, ταξιδέψαμε πολλά χρόνια πίσω, στην εποχή του τροπέτου. Τότε, με το Golf II που βάλαμε στο χέρι σε όλες του τις εκδοχές, χάρη στον φίλο Θωμά Γκουρτσούλη και στην τότε σύζυγό του, Μιράντα, «βασίλισσα της μετατροπής», πριν προκύψει ο αυτοκράτορας Μπουλέκος και άλλοι ειδικοί. Εξαιρετική, «εργοστασιακή» δουλειά. Λέγαμε και γράφαμε ότι το μικρό, το 8βάλβιδο, είναι το σωστό, το ισορροπημένο και άλλα τέτοια, ώστε να κρατάμε χαμηλά τον πήχη. Κακά τα ψέματα. Με το 16βάλβιδο των 136 ίππων λυσσούσαμε. Γι' αυτό ζούσαμε. Στα όρια το έβρισκες μαλακό, στα συγκριτικά έγραφες ότι δεν είναι Peugeot, αλλά αυτό θα ήθελες για σύζυγο ή φίλη, ακόμα και σε αγωνιστική εκδοχή. Ποιος δεν το θυμάται, ντυμένο-βαμμένο με καλούδια και χρώματα μάχης, να λάμπει στα χέρια του Κώστα Αποστόλου και του Παύλου Μοσχούτη. Με το μικρό μοτέρ, και έκαναν θαύματα ο αείμνηστος με τον Σταμάτη Βελλή δίπλα του στο Ακρόπολις το '86, και όχι μόνο. Αργότερα ο Κώστας, 16βάλβιδος, μας πίεζε ασφυκτικά, άλλοτε με τον Σάκη Μπέλλα, άλλοτε με τον αξέχαστο Μιχάλη Κριάδη δίπλα του.
Ξεφύγαμε όμως πάλι και, αν οι αναμνήσεις δε γεμίζουν με το Golf III, ούτε ίσως και με το IV, κρατάμε πολύ ψηλά το V! Το καλυτερότερο, χάρη και στο κιβώτιο DSG διπλού συμπλέκτη. Πολύ γρήγορο, άνετο-σφιχτό όσο πρέπει, σε πήγαινε άρχοντα πρωί-βράδυ, ενώ ανταποκρινόταν και στο mοde «αλητεία» όταν σου γυρνούσε το μυαλό. Ο ήχος του κινητήρα σού βελτίωνε τη διάθεση, και ήταν το κιβώτιο σε σχέση με τον κινητήρα που σου την εκτόξευαν ακόμα και ύστερα από μια άθλια ημέρα.
Προσπερνώντας την έκδοση VI, ίσως επειδή αντίστοιχα καλό ήταν και το 1.400άρι των 160 ίππων, φτάσαμε στο σήμερα. Οι ειδικοί, ο Σωτήρης Τσαντίλης και ο Γιάννης Χαρπίδης, ουρλιάζουν να κάνουμε υπομονή για την έκδοση Performance, που είναι «άλλο αυτοκίνητο», αλλά, κρίνοντας με ό,τι έχεις στο χέρι, απλώς σημειώνω ότι δε θα πάρω, επιλέγοντας μάλιστα τη γλυκιά συμπεριφορά του Focus και την πιο αντρική του Clio R.S., που είναι σίγουρο πλέον ότι θα προκύψει...
Να εξηγηθώ όμως: δεν προκύπτει η τέλεια, η αρμονική συνεργασία ανάμεσα σε σασί-μοτέρ-κιβώτιο που απαιτείται ώστε να φύγεις και να δεθείς με το σύνολο. Διαφορετικά κομμάτια, που σπάνια συντονίζονται τέλεια μεταξύ τους. Ή δεν πάει και απλά τσουλάει ή πάει αέρα αλλά μουγκρίζει, οπότε υποχωρείς. Το ίδιο συναίσθημα και στο πήγαινε (προς Καλαμάτα), οπότε θέλεις και βρίσκεις πολλές δικαιολογίες, η ίδια αίσθηση όμως και στην επιστροφή, με τη χαμηλή κατανάλωση βέβαια να παίζει το ρόλο της και να σου βελτιώνει τη διάθεση.
Τελικά εκείνο το κόκκινο 5άρι περιορισμένης παραγωγής με τους 230 εργοστασιακούς ίππους ήταν αυτό που λέμε «αμαξάρα». Βλέπετε, εργαλεία είναι όλα τα Golf GTI._ Σ. Χατζηπαναγιώτου
Όλα γίνονται
Σύμφωνοι, δεν οργανώνεις πρωταθληματική Ριτσώνα και ρετρό Τατόι την ίδια ημέρα. Μάλιστα, δεν πρόκειται για λεπτομέρεια, αλλά για ατόπημα, ωστόσο μέχρις εκεί τα αρνητικά. Ο τέλειος αγώνας στο βουνό, η ιστορία του Πρωταθλήματος Αναβάσεων, και λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω Τατόι, με βελτιωμένη μάλιστα διαδρομή σε σχέση με πέρσι.
Και στις δύο περιπτώσεις έλαμψαν αυτοκίνητα με ιστορία. Ξέρετε, πολλοί πλέον πάνε στο βουνό για να απολαύσουν Ιστορικά αυτοκίνητα με ικανούς κουμανταδόρους, όπως είναι ο κ. Γιώργος Κατσαρός, που οδηγεί γρήγορα, συνδυάζοντας θέαμα με ουσία, ενώ επικοινωνεί σεμνά και ταπεινά ή, πιο απλά, πολιτισμένα.
Πάντως, μετά το Escort by Αγγελάκης, θα ήθελα οπουδήποτε, οποτεδήποτε, αν και εφόσον, να πάρω γεύση από τα όπλα της Formula Saloon. Από το Μίτσου του τρομερού παιδιού, του Κώστα Πατσουρέα, από το Nissan του φίλου Θωμά Παπαπάσχου και από το προσεγμένο Focus του κ. Γεράσιμου Κυπραίου, συμμετοχή με πολλή δουλειά και μηδέν ύφος, μιας ομάδας νέων ανθρώπων, που ίσως μάλιστα εκπροσωπούν την άλλη άποψη, που δεν αρχίζει και τελειώνει στο ποιος κάνει την πράξη σε ποιον.
Για το Τατόι τι να πούμε; Μπράβο στη ΦΙΛΠΑ, που είναι το αυτονόητο. Πολλά εύγε, αφού, όπως λέει ο φίλος Οδυσσέας Τσαγκάρης, έχουν γνώση οι φύλακες, ακούν, σημειώνουν, αποφασίζουν και προσαρμόζουν. Του χρόνου ακόμα καλύτερα! Σπάνια πρακτική, άγνωστη στο δικό μας μικρόκοσμο, ο οποίος δίνει πάντως με αξιοπρέπεια, αντοχές και αρχές τη μάχη της απαλλαγής από την ΕΛΠΑ και τις συνήθειές της, παρά τις αντιξοότητες._ Σ. Χ.
ΥΓ: Καμιά απάντηση σε βρισιές, υπονοούμενα και κωδικοποιημένα μηνύματα-προσβολές. Έχασα τον πατέρα μου το 1986, έναν παλιό αριστερό με αρχές και κότσια και πραγματική μόρφωση, που ζούσε για μένα και τον Νικόλα, και σκότωσα τον αχάριστο που όλοι κρύβουμε μέσα μας το 2007, ακολουθώντας την ειδική διαδρομή που ξεκίνησα το 1980.